Spadkobierca – podmiot, na który przechodzi ogół praw i obowiązków osoby zmarłej.

Spadkobierca testamentowy – powołana do spadku na podstawie testamentu osoba fizyczna lub osoba prawna, albo też dziecko poczęte (nie urodzone jeszcze w chwili otwarcia spadku), pod warunkiem, że urodzi się żywe.

Spadkobierca ustawowy – podmiot powołany do spadku na mocy odpowiednich ustaw, w przypadku gdy spadkodawca nie pozostawił ważnego testamentu, albo gdy osoby powołane do spadku nie chcą lub nie mogą być spadkobiercami.

Spadkobiercami ustawowymi są: (zwróć uwagę na zmianę prawa spadkowego od 28 czerwca 2009)

• małżonek
• zstępni – dzieci, wnuki, prawnuki, itp.
• wstępni – rodzice, dziadkowie, pradziadkowie, itp.
• rodzeństwo i zstępni rodzeństwa
• gmina ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy
• Skarb Państwa.

Spadkobierca nabywa spadek z chwilą śmierci spadkodawcy (tzw. otwarcie spadku). Spadkobierca może spadek przyjąć wprost bądź z dobrodziejstwem inwentarza albo odrzucić, składając w tej kwestii odpowiednie oświadczenie przed sądem lub notariuszem w terminie 6 miesięcy od dnia, w którym dowiedział się, iż został do spadku powołany.

• W razie prostego przyjęcia spadku spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe bez ograniczenia.
• W razie przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe tylko do wartości ustalonego w inwentarzu stanu czynnego spadku.

Niemożność bycia spadkobiercą

• osoba fizyczna, która nie żyje w chwili otwarcia spadku^[1].
  (wyjątek^[2].: nasciturus);
• osoba prawna, która w tym czasie nie istnieje^[1]
  (wyjątek^[3]: fundacja ustanowiona w testamencie, gdy zostanie wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego w ciągu 2 lat od ogłoszenia testamentu)

Spadkobiercą nie może być również osoba uznana za spadkobiercę niegodnego dziedziczenia. Jest ona wtedy wyłączona od dziedziczenia tak, jakby go nie dożyła. Tym samym zamiast tej osoby, dziedziczą osoby uprawnione do dziedziczenia po osobie uznanej za niegodną dziedziczenia.